[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wielkodusznej słu\by i solidarności oraz wszelkie inne wartości, które pomagają
przyjmować \ycie jako dar. Praca wychowawcza chrześcijańskich rodziców powinna
słu\yć rozwojowi wiary dzieci i pomagać im w spełnianiu powołania, które otrzymały
od Boga. W ramach swojej misji wychowawczej rodzice powinni nauczyć dzieci,
słowem i świadectwem, jaki jest prawdziwy sens cierpienia i śmierci: zdołają to
uczynić, jeśli sami będą dostrzegać wszelkie przejawy cierpienia wokół siebie, a
bardziej jeszcze, jeśli będą umieli okazać serdeczność, opiekuńczość oraz współczucie
chorym i osobom starszym we własnej rodzinie.
93. Ponadto rodzina wysławia Ewangelię \ycia przez codzienną modlitwę osobistą i
rodzinną: chwali w niej Boga i dziękuje Mu za dar \ycia, prosi o światło i moc, aby
stawiać czoło trudnościom i cierpieniom, nigdy nie tracąc nadziei. Jednak\e
sposobem wysławiania, które nadaje sens wszelkim innym formom modlitwy i kultu
jest ten, który się wyra\a w codziennym \yciu rodziny, gdy jego treść stanowi miłość
i ofiara.
W ten sposób wysławianie przekształca się w słu\bę Ewangelii \ycia, której wyrazem
jest solidarność, doświadczana wewnątrz i na zewnątrz rodziny jako czujna i
serdeczna troska, a okazywana przez drobne i skromne gesty ka\dego dnia.
Szczególnie wymownym znakiem solidarności między rodzinami jest adopcja lub
wzięcie pod opiekę dzieci porzuconych przez rodziców czy te\ \yjących w trudnych
warunkach. Niezale\nie od związków ciała i krwi, prawdziwa miłość ojcowska i
macierzyńska gotowa jest przyjąć tak\e dzieci pochodzące z innych rodzin,
obdarzając je tym wszystkim, co jest im potrzebne do \ycia i pełnego rozwoju. Wśród
ró\nych form adopcji warto zalecić tak\e adopcję na odległość, bardziej wskazaną w
przypadkach, gdy jedynym powodem porzucenia dziecka jest głębokie ubóstwo jego
rodziny. Ten typ adopcji pozwala bowiem zapewnić rodzicom niezbędną pomoc, aby
mogli utrzymać i wychować własne dzieci, a nie łączy się z koniecznością wyrwania
ich z naturalnego środowiska.
Solidarność, rozumiana jako mocna i trwała wola anga\owania się na rzecz dobra
wspólnego 121, musi się urzeczywistniać tak\e poprzez ró\ne formy udziału w \yciu
społecznym i politycznym. Tak więc słu\ba Ewangelii \ycia polega równie\ na tym, \e
rodziny, głównie przez zrzeszanie się w odpowiednich organizacjach, starają się tak
oddziaływać na prawodawstwo i na instytucje państwowe, aby w \aden sposób nie
naruszały one prawa do \ycia od poczęcia do naturalnej śmierci, ale chroniły je i
umacniały.
94. Szczególne miejsce nale\y przyznać ludziom starszym. Podczas gdy w niektórych
kulturach osoba w podeszłym wieku pozostaje włączona w \ycie rodzinne i odgrywa
w nim czynną i wa\ną rolę, w innych kulturach człowiek stary jest postrzegany jako
bezu\yteczny cię\ar i bywa pozostawiany samemu sobie: w takim kontekście łatwo
mo\e się zrodzić pokusa zastosowania eutanazji.
Spychanie ludzi starych na margines albo wręcz ich odrzucanie jest niedopuszczalne.
Ich obecność w rodzinie, a przynajmniej utrzymanie ścisłego kontaktu z nimi, gdyby
ze względu na ciasnotę mieszkaniową lub z innych przyczyn ta obecność nie była
mo\liwa, ma fundamentalne znaczenie w kształtowaniu klimatu wzajemnej wymiany i
wzbogacającego dialogu między ró\nymi pokoleniami. Konieczne jest zatem
zachowanie swoistej umowy między pokoleniami lub jej przywrócenie, je\eli
została zarzucona na mocy której rodzice w podeszłym wieku, bliscy ju\ kresu
swojej wędrówki, mogą oczekiwać od dzieci opieki i solidarności, jaką sami okazali
dzieciom na początku ich \ycia: wymaga tego posłuszeństwo Bo\emu przykazaniu o
oddawaniu czci nale\nej ojcu i matce (por. Wj 20, 12; Kpł 19, 3). Ale to nie wszystko.
Człowiek stary jest nie tylko przedmiotem troski, opieki i słu\by. On sam mo\e
tak\e wnieść cenny wkład w Ewangelię \ycia. Mo\e i powinien wykorzystywać bogate
doświadczenie, jakie zdobył w ciągu lat swego \ycia, aby przekazywać mądrość,
świadczyć o nadziei i miłości.
Chocia\ prawdą jest, \e przyszłość ludzkości idzie przez rodzinę 122, trzeba
przyznać, \e w dzisiejszych warunkach społecznych, ekonomicznych i kulturowych
zadania rodziny w słu\bie \ycia stają się często trudniejsze i bardziej ucią\liwe. Aby
rodzina mogła wypełnić swoje powołanie jako sanktuarium \ycia i komórka
społeczeństwa, które miłuje i przyjmuje \ycie, nale\y koniecznie i pilnie zapewnić jej
pomoc i oparcie. Społeczeństwo i państwo powinny udzielić wszelkiej niezbędnej
pomocy, tak\e ekonomicznej, aby rodziny mogły rozwiązywać swoje problemy w
sposób bardziej ludzki. Ze swej strony Kościół winien niestrudzenie rozwijać
duszpasterstwo rodzin zdolne pobudzić ka\dą rodzinę do odkrycia i prze\ywania z
radością i odwagą misji wyznaczonej jej przez Ewangelię \ycia.
Postępujcie jak dzieci światłości (Ef 5, 8): potrzeba głębokiej
odnowy kultury
95. Postępujcie jak dzieci światłości! (...) Badajcie, co jest miłe Panu. I nie miejcie
udziału w bezowocnych czynach ciemności (Ef 5, 8. 10-11). We współczesnym
kontekście społecznym, naznaczonym przez dramatyczną walkę między kulturą
\ycia a kulturą śmierci , nale\y wykształcić w sobie silny zmysł krytyczny,
pozwalający na rozeznanie prawdziwych wartości i autentycznych potrzeb.
Potrzebna jest powszechna mobilizacja sumień i wspólny wysiłek etyczny, aby
wprowadzić w czyn wielką strategię obrony \ycia. Wszyscy razem musimy budować
nową kulturę \ycia: nową, to znaczy zdolną podejmować i rozwiązywać istniejące
dziś, a dawniej nieznane problemy związane z ludzkim \yciem; nową, to znaczy
bardziej zdecydowanie i czynnie przyjętą przez wszystkich chrześcijan; nową, to
znaczy zdolną pobudzić do powa\nej i śmiałej konfrontacji kulturowej z wszystkimi.
Nagląca potrzeba tej odnowy kultury wynika z sytuacji dziejowej, w jakiej obecnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]