[ Pobierz całość w formacie PDF ]
juvelisto kun la spritaj brilantaj okuloj, kia do objekto ¸i
estas?
Dum momento estis nenia respondo. Marta staris en la
240
MARTA
eLIBRO
mezo de la magazeno kun okuloj direktitaj al la planko. xia
viza¸o, pala kiel marmoro, estis rigida kaj streçita. Oni povus
diri, ke ÿi estas finanta interparoladon kun sia propra inter-
no kaj ÿi intencas nur diri la lastan vorton de tiu interparola-
do, vorton, esprimontan ian tre malfacile atingitan decidon.
Kia do objekto ¸i estas? denove demandis la juvelisto
kaj îetis iom malpaciencan rigardon sur sian interrompitan
laboron.
Edzi¸a ringo, respondis la virino.
Edzi¸a ringo! malrapide ripetis la juvelisto.
Edzi¸a ringo, mallaûte murmuretis la helpantoj de la
juvelisto, levante la kapojn.
Edzi¸a ringo, diris Marta ankoraû unu fojon, elÿovis
el sub la maleleganta tuko la malvarman manon kaj detiris de
la maldika fingro oran ringon. Samtempe ÿiaj piedoj ekÿan-
celigis, kaj simile al persono baldaû svenonta ÿi per senkon-
scia movo serçis ion, sur kio ÿi povus sin apogi.
Sidi¸u, sinjorino, sidi¸u! ekkriis la juvelisto, de kies
lipoj tute malaperis la bonkora rideto. Unu el la helpantoj de
la juvelisto alÿovis al la virino tabureton. Sed Marta ne sidi¸is.
xi travivis unu el la plej malfacilaj, eble la plej malfacilan mo-
menton el çiuj, el kiuj konsistis ÿia irado sur la vojoj de mal-
riçeco. Kiam ÿi estis detiranta de la fingro la oran ringon, ÿaj-
nis al ÿi, ke ankoraû unu fojon kaj por çiam ÿi disi¸as de la
sola homo, kiun ÿi amis sur la tero, de la feliça, neforgesebla
pasinteco. xia koro konvulsie kunpremi¸is, bruo aperis en ÿia
kapo.
Sed tiun momenton ÿi jam travivis. Per forto de la volo ÿi
rekaptis la forglitantan memkonscion kaj donis al la juvelisto
la ringon.
241
MARTA
eLIBRO
Çu tio çi estas nepre necesa? mia Dio, çu ¸i estas nepre
necesa? demandis la juvelisto per tono de kompato.
Nepre necesa, respondis la virino mallonge kaj seke.
Ha! se vi tion deziras; estas jam pli bone, ke vi vendos çi
tiun objekton al mi, ol se vi vendus ¸in al iu alia. Vi ricevos
almenaû ¸ian plenan valoron.
Dirante çi tion, li staris jam malantaû tablo kovrita de vi-
tritaj skatoloj kun oraj objektoj kaj îetis la ringon sur negran-
dan kupran pesilon. La du metaloj interfrapiginte donis so-
non puran kaj daûran.
Bona oro, diris la juvelisto.
Marta forturnis la viza¸on for de la balanci¸anta pesileto.
xian rigardon forte okupis nun vidajo, kiun ÿi ¸is nun tute ne
atentis. Tio estis vidaîo tre simpla. Çe ambaû flankoj de long-
forma tablo sidis kvin junaj homoj, havantaj la a¸on de 15 ¸is
25 jaroj, kun delikataj instrumentoj en la manoj. Unuj el ili
facetis kaj poluris multekostajn ÿtonojn de diversa grandeco;
aliaj fandigis oron çe malgrandaj flamoj super feraj tripiedoj;
unu desegnis modelojn de çenetoj, braceletoj, broçoj, ringoj,
kovriloj por poÿhorlo¸oj kaj aliaj similaj multekostaj objektoj.
Marta streçe rigardis laûvice çiun el la paroj da manoj, kiuj
movigadis çe la longforma tablo. xiaj okuloj, antaûe tute sen-
vivaj, komencis flami per forta fajro. Oni povis vidi en ili fe-
bran scivolecon, preskaû avidecon. Dum la kelke da minutoj
de çi tiu rigardado ÿi rimarkis pli da detaloj de la juvelista arto
kaj komprenis ¸ian esencon kaj naturon pli bone, ol iu alia,
trovi¸anta en aliaj çirkonstancoj, povus rimarki kaj kompreni
en la daûro de multe da horoj.
Mi petas vin, sinjorina moÿto, diris la juvelisto el mal-
242
MARTA
eLIBRO
antaû la tablo, la ringo de via moÿto valoras tri kaj duonon
da spesmiloj.
Àûdinte çi tiun voçon, Marta forturnis la viza¸on for de la
laborantoj kaj rapide aliris al la tablo, çe kiu staris la juveli-
sto.
Sinjoro! ÿi diris, çi tiuj sinjoroj estas ja viaj helpan-
toj?
Jes, sinjorino, respondis la juvelisto, kiun la neatendita
demando iom mirigis.
Kaj sendube ankaû viaj lernantoj.
Marta profunde penetrigis sian brilantan rigardon en la
viza¸on de la antaû ÿi staranta homo.
Çu vi ne povas, sinjoro, akcepti min kiel vian lernantinon
kaj helpantinon?
La malgrandaj okuloj de la juvelisto lar¸e malfermi¸is.
Vin, sinjorino! vin! li elbalbutis, kiel do & kial & sed
ja &
Jes min, ripetis la virino per senÿanceli¸a voço. Mi
havas nun neniajn rimedojn por vivi & mi vidas, ke la juveli-
sta laboro enhavas en si nenion, kio superus miajn fortojn,
kontraûe, ÿajnas al mi, ke mi ¸in plenumus bone, çar por tio
oni bezonas bonan guston kaj mi iam havis la eblon ellabori
tion en mi & estas vero, ke komence vi devus min instrui, sed
çi tio ne daûrus longe & mi garantias al vi, ke mi laborus tre
diligente kaj kompreneme & cetere mi akceptus pagon la plej
malgrandan, kian ajn & kian ajn.
La juvelisto çesis miregi. Li jam komprenis, kion bezonas
la virino, kiu alportis al li por vendi la edzi¸an ringon. Lia
malalta frunto tamen tre videble sulki¸is, liaj viglaj okuloj
montris konfuzitecon.
243
MARTA
eLIBRO
Vidu, sinjorina moÿto, li komencis, por diri la veron,
mi en mia magazeno lernantojn ne havas; çi tiuj sinjoroj es-
tas jam preparitaj, instruitaj.
Marta ekrigadis al la tablo, çe kiu sidis la laborantoj. Unu
el ili, tiu kiu desegnis, îus levi¸is kaj eliris en la apudan çam-
bron.
Mi scias desegni, diris Marta, tio estas, ÿi korektis
sin rapide, mi scias la desegnadon en sufiça grado, por povi
pretigi por juvelistaj laboraîoj la necesajn modelojn.
Elparolante çi tiujn vortojn kun ia febra rapidado, ÿi aliris
al la longforma tablo kaj sidi¸is sur la loko, kiun îus forlasis
la juvelista desegnisto. La junaj homoj, kjuj laboris çe la tablo,
forÿovi¸is iom kun siaj se¸oj, interrompis sian laboradon kaj
rigardis la inter ili sidi¸antan virinon kun miro kaj samtem-
pe kun ironio. Sen ironio, sed ankaû kun granda miro ÿin ri-
gardis la juvelisto. xi nenion atentis, nenion vidis. xi kaptis
krajonon kaj komencis desegni sur folieto da papero, kiun ÿi
trovis ¸uste antaû si. Absoluta silento regis en la magazeno.
Sur la klinita viza¸o de la virino aperis ru¸eto, ÿia brusto spi-
ris malrapide kaj profunde, la mano per firma movado, sen
ia eç plej malgranda tremado aperigis sur la papero delika-
tajn, mallongajn aû retuÿitajn konturojn.
La desegnisto, kiu antaû momento estis elirinta en la apu-
dan çambron, revenis en la magazenon, sed, vidante, ke lia
loko estas okupita, li haltis sur la sojlo. Tio estis viro, havan-
ta la agon de çirkaû dudek tri jaroj, peneme vestita, kun fri-
zitaj haroj kaj glatigitaj lipharetoj. Li metis la manojn en la
poÿojn, apogis sin senzorgece al angulo de muro kaj kun ri-
deto sur la lipoj per la okuloj interÿan¸adis kun la kolegoj sig-
nojn de interkompreni¸o.
244
MARTA
eLIBRO
Sed, kara sinjorino & komencis la iom malpacienci-
¸inta juvelisto.
Tuj, tuj! respondis Marta, ne turnante la okulojn for de
sia laboro.
Post momento ÿi levi¸is kaj donis al la juvelisto la folieton,
sur kiu ÿi estis desegninta.
Jen estas modelo por braceleto, ÿi diris.
La juvelisto tre atente rigardis la desegnajon. La modelo
estis farita tre bele. ¯i konsistis el krono da lar¸aj belformaj
folioj interbukitaj per ronda glata krampo, kiun volve çirkaûis
nur du torditaj trunketoj.
La braceleto pretigita laû çi tiu modelo havus en si sam-
tempe du çefajn bonajn ecojn de tiaspecaj objektoj: simple-
con kaj elegantecon.
Bele! oni ne povas nei! tre bele! diris la juvelisto, klin-
ante la kapon al ambaû flankoj kaj rigardante la desegnaîon
kun mieno de kontentigita kompetentulo. Bele! tre bele!
li ripetis post momento, sed nun jam iom konfuzita. Viaj
desegnaîoj, sinjorino, povus esti por mi tre utilaj, sed & sed
Li eksilentis kaj videble embarasata pri bonforma esprimo
de sia penso, li ekfrotis per la manplato siajn densajn grize-
tajn harojn.
La juna homo, kiu staris çe la pordo, daûrige ridetis.
Ho, mia Dio! li diris levante la ÿultrojn, se vi hezi-
tas akcepti çi tiun sinjorinon kiel deseg & kiel mi tion espri-
mu & nu, kiel desegnistinon &
[ Pobierz całość w formacie PDF ]