[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Henryka IV. Wraz z cesarzem zbiegł przed najazdem Normanów pod wodzą Roberta
Gwiskarda, który przybył na wezwanie oblężonego w Zamku św. Anioła Grzegorza VII.
W 1085 roku Klemens III usiłował ponownie zasiąść na tronie Piotrowym, utrudniając
kardynałom wybór następcy Grzegorza VII. Usunięty z Rzymu, nie zrezygnował z tytułu
papieskiego, licząc na poparcie przeciwników reformy gregoriańskiej. W 1089 roku dwa
lata po śmierci Wiktora III (legalnie wybranego następcy Grzegorza VII), Klemens III raz
jeszcze powraca do Rzymu, nie dopuszczając do rządów legalnie wybranego papieża,
Urbana II. Dopiero w 1093 roku Klemens III został ostatecznie usunięty z Wiecznego
Miasta. Udał się wówczas do Rawenny, gdzie aż do śmierci (w 1100 r.) publikował bulle i
udzielał przywilejów podpisując się jako prawowity papież.
156. WIKTOR III 1086-1087. Dezyderiusz, syn księcia Benewentu, opat Monte
Cassino i kardynał św. Cecylii na Zatybrzu. Został wybrany na papieża dopiero w rok po
śmierci Grzegorza VII, którego był bliskim współpracownikiem. Kontynuował dzieło
reformy. Zainicjował kampanię wojenną przeciw Saracenom. Była to pierwsza próba
organizowanych przez papiestwo wypraw wojennych przeciw islamowi. Cieszył się
dużym uznaniem. W 1887 roku przyznano mu tytuł błogosławionego.
157. URBAN II 1088-1099. Francuz, Odon de Lagery. Był przeorem opactwa
Cluny, a następnie kardynałem pod rzymskiej diecezji w Ostii. Wybrany przez gremium
kardynalskie, które zebrało się w Terracina koło Rzymu, albowiem samo miasto znalazło
się w rękach antypapieża Klemensa III. Urban II podobnie jak Grzegorz VII, udał się po
pomoc do Normana Rogera I, brata Roberta Gwiskarda. Dzięki niemu udało się Urbanowi
wejść do Rzymu i zamieszkać na jednej z wysp na Tybrze. Walka o stolicę
chrześcijaństwa trwała ze zmiennym szczęściem aż do 1093 roku. Antypapież Klemens
50
III, nie mogąc już wówczas liczyć na poparcie cesarza Henryka IV, uwikłanego w wojnę
domową, musiał opuścić Rzym. Urban II objął tron Piotrowy; lud rzymski przyjął papieża
Francuza bez większego entuzjazmu. Panujący od 1081 roku bizantyjski cesarz Aleksy z
rodu Komnenów nawiązał korespondencję z Urbanem II, licząc na poparcie papiestwa w
zorganizowaniu pomocy dla wschodniego chrześcijaństwa, zagrożonego przez
rozwijającą się potęgę islamu. Wówczas papież postanowił ogłosić wielką wyprawę
wojenną rycerstwa chrześcijańskiego, czyli tak zwaną krucjatę (nazwa ta powstała o wiele
pózniej), w celu wyzwolenia z rąk Saracenów Jerozolimy i innych miejsc uświęconych
pobytem Chrystusa. Zwołanie wyprawy krzyżowej stwarzało dla papieży dogodną
pozycję w ich walce z niemieckim cesarzem. Mobilizowało znaczną część rycerstwa
wokół namiestnika Chrystusowego, przywracało papiestwu blask, osłabiało antyrzymskie
nastroje. Otwierały się możliwości zjednoczenia zachodniego i wschodniego
chrześcijaństwa pod władzą Stolicy Apostolskiej. Urban II osobiście udał się do Francji,
by w pazdzierniku 1095 roku ogłosić na synodzie w Clermont-Ferrand, stolicy Owerni,
pierwszą krucjatę. Tym, którzy podejmą to Chrystusowe wezwanie , papież, mocą
otrzymaną od św. Piotra przyrzekł udzielić odpustu zupełnego. Po raz pierwszy w
dziejach chrześcijaństwa padło słowo odpust (łac. Indulgentia), którym pózniej często
szafowały dokumenty papieskie. W 1098 roku Urban II zachęcił również Normanów do
poczynienia energiczniejszych kroków przeciw Saracenom, w zamian, za co uznał ich
posiadłości na Sycylii za Królestwo Sycylijskie . Treść i realizacja tej bulli stały się
przedmiotem nieustannych sporów między Sycylią a papiestwem aż do połowy XIX
wieku. W okresie pontyfikatu Urbana II powstała we Francji nowa gałąz zreformowanego
zakonu św. Benedykta w założonym przez Roberta z Molesme klasztorze w Citeaux, na
południu od Dijon (Francja). W 1093 roku Urban II mianował benedyktyna Anzelma z
Aosty (1033-1109), opata klasztoru w Bec (Normandia), arcybiskupem w Canterbury
[ Pobierz całość w formacie PDF ]